بعد از پست قبلی مشغول کارای اعزام به خدمت شدم و رفتم. هشت ماهی میشه برگشتم. اتفاقاتی که بین قبل رفتنم تا الان رخ داد رو توی یه پست تو وبلاگ اتباکس نوشتم. اینکه اتباکس چیه و چه اتفاقاتی افتاد رو اونجا بخونید. طراحی صفحه اول سایتم رو هم پویا واسم تغییر داد. از این به بعد سعی میکنم تجربه های خودم رو دوباره بنویسم. از تجربیات فنی تا زندگی و تجارت و کسب و کار.

دلیلی برای گفتن من نمیتوانم نمیبینم.میشود آن که باید بشود.آن که میخواهم.

من،من را دیدم.

من،من را دیدم،لب پنجره،تکیه داده به تنه پنجره،پشت به من و رو به بیرون،بک لایت تصویر من را ضدنور کرده بود.آری،منم،تنها؛

چه شده؟ زندگیم تباه است.چرا من،من را اینگونه یافتم.

آگاهییَم لکنت زبان گرفته؛

یقینا احساس میکنم زندگیم تباه است.

کمی صبر کن،جزییات بهتری میبینم؛

از من شعله بر میخیزد.

با چشم های خودم شعله های من را دیدم.

اینها نه گفته های من است،نه گفته های من،اینها بازتابی از اتصال من به گرد آب های اندیشه رودخانه آگاهی است!

در حالی که سیگار صورتی رو گوش میکنم به این فکر میکنم که در دنیاهای موازی چه اتفاقاتی برام میتونسته افتاده باشه و یا میتونه بیوفته،در حالی که در حال رخ میدم و فقط یک دنیا رو واقعی میکنم.اونم اینکه در این زمان و مکان سیگار صورتی گوش میدم و به چیزایی فکر میکنم که در دنیاهای موازی میتونسته اتفاق افتاده باشه و یا میتونه بیوفته.

این تصویر همون طوری که تو خواب هام دیده میشه شبیه سازی شده،اشتباه نکنید،شب نیست،هوا هم ابری نیست!

امیدوارم،لحظه ای چشم هام رو باز کنم،زیر درختی هستم،روبروم دشتی پر از چمن،آسمون آبی با چند تکه ابر،نسیمی ملایم پوستمو نوازش میده،نه غمی دارم،نه دغدغه ای،عشق حقیقی رو در وجودم حس میکنم،عشق یکتا که هر چه هست اوست و جز او نیست.

لحظاتی قبل از این تصور : چشم هام رو باز کردم،داشتم کابوس میدیدم،کابوس زندگی در دنیا!

پی نوشت:

دشت هایی چه فراخ!
کوه هایی چه بلند!

در گلستانه چه بوی علفی می آید!
من در این آبادی، پی چیزی می گشتم:
پی خوابی شاید،
پی نوری، ریگی، لبخندی.

پشت تبریزی ها
غفلت پاکی بود، که صدایم می زد.

پای نی زاری ماندم، باد می آمد، گوش دادم:
چه کسی با من، حرف می زد؟
سوسماری لغزید.
راه افتادم.
ینجه زاری سر راه،
بعد جالیز خیار، بوته های گل رنگ
و فراموشی خاک.

لب آبی
گیوه ها را کندم، پا ها در آب:
من چه سبزم امروز
و چه اندازه تنم هوشیار است!
نکند اندوهی، سر رسد از پس کوه.
چه کسی پشت درختان است؟
هیچ،‏ می چرد گاوی در کرد.
ظهر تابستان است.
سایه ها می دانند،‏که چه تابستانی است.
سایه هایی بی لک،
گوشه ای روشن و پاک،
کودکان احساس! جای بازی اینجاست.
زندگی خالی نیست:
مهربانی هست، سیب هست، ایمان هست.
آری
تا شقابق هست،‏زندگی باید کرد.
در دل من چیزی است، مثل یک بیشه ی نور، مثل خواب دم صبح
و چنان بی تابم،‏که دلم می خواهد
بدوم تا ته دشت، بروم تا سر کوه.
دورها آواییست، که مرا می خواند.

با تمام وجود غمگینم

امیدوارم روزی برسه که به این نوشتم بخندم

نمیدونم چی شد که دست به کیبرد بردم;

به ندرت اینجا مینویسم;

امروز هدر رفت،مثه همه روزای زندگیم;

چندتا دیالوگ از چندتا فیلم:

• چرا همه فکر میکنن که اومدن به این دنیا تا خوشبخت بشن؟ ( ۱/۲ ۸)
• اگه خدایی وجود نداره،پس نیازه یه دونه بسازیم ( Easy Rider )

کمی خاطرات،کمی میگرن،کمی بزور خوابیدن،کمی بستنی،کمی فوتبال،اما خبری از درس نبود.

بذارید تا همینجا انزجار خودم رو از تحصیلات آکادمیک اعلام کنم،جایی که فقط استعدادها میسوزن،جایی که همه به سوی مسیری رونده میشن تا در راه رسیدن به هدف مشخص خودشون رو بسوزونن!

انسان باید مطالعه کنه،باید از تجربیات گذشتگان استفاده کنه،باید بجای اختراع چراغ در ساخت چرخ جدید کمک کنه.اما در زمینه‌ای که علاقه‌ی بیشتری به تلاش کردن در کسب تجربیات داره!

همه ما مجبور به اختیاریم;

return 0;

اشتباه نکنید

نمیخوام درباره امروز صحبت کنم

یه روزی بود،جمعه بود،روز قبلش فاز دوم آنفولانزام شروع شد و کارم به تزریقات کشید،نتونستم جمعه با بچه ها طبق برنامه قبلی برم کوه،جمعه خونه بودم،کسل کننده،به دلیل دارو ها هم نمیتونستم چیزی پردازش کنم یا رو چیزی کار کنم،مطالعه هم تعطیل،اوضام خراب بود،بعدظهر هم همه رفتن بیرون و من خونه تنها شدم،بچه ها بیرون بودن و گوشیشون انتن نمیداد،هیچکس جوابمو نمیداد،اوضاع خیلی خراب بود،هوا خفه،هوا خفه،هیچی حالمو خوب نمیکرد،وقتم گذشت،وقتمو گذروندم،شب شد،حالم کمی بهتر شد،تصمیم گرفتم فیلم ببینم،و فیلم Eraser Head 1977 رو دیدم و خوابیدم!

پی نوشت: Eraser Head فیلم خیلی سنگینیه،شاهکار بزرگترین سینماگر زنده،هیچ وقت وقتی کسل هستید،وقتی به دنبال فراقت هستید،وقتی حال ندارید،وقتی همه چیتون به هم ریخته،وقتی جمعست،نبینید!

Beautiful is better than ugly.
Explicit is better than implicit.
Simple is better than complex.
Complex is better than complicated.
Flat is better than nested.
Sparse is better than dense.
Readability counts.
Special cases aren’t special enough to break the rules.
Although practicality beats purity.
Errors should never pass silently.
Unless explicitly silenced.
In the face of ambiguity, refuse the temptation to guess.
There should be one– and preferably only one –obvious way to do it.
Although that way may not be obvious at first unless you’re Dutch.
Now is better than never.
Although never is often better than *right* now.
If the implementation is hard to explain, it’s a bad idea.
If the implementation is easy to explain, it may be a good idea.
Namespaces are one honking great idea — let’s do more of those!